Zaterdag 01 Oktober 2016 Tourtje Figeac en Entrayg

Zaterdag 01 Oktober 2016 Tourtje Figeac en Entraygues

Uiteindelijk gaat het dan toch vanochtend om half zes regenen en niet een beetje ook, het plenst erg (de boeren kunnen het wel gebruiken!) en er staat gelukkig geen wind, de temperatuur is nog altijd een 19 graden. En ja, ook de kat heeft een onderdak in de tent, die blijft dus ook droog. Lang duren de buien niet en omdat we vroeg bij de pinken waren, zijn we maar naar Figeac gegaan, 15 km hiervandaan. Deze oude middeleeuwse stad heeft ook een scala van interessante en oudheidkundige dingen te bieden en niet op de laatste plaats een geweldige wekelijkse (streek) markt, welke echt een bezoek waard is. Ook hier de levendigheid en de grote verscheidenheid van aangeboden producten.
Waren weer gauw terug, de lucht is niet altijd licht grijs en regenwolken dringen om hun lading te laten vallen……heel gek, in de vroege middag klaart het weer enigszins op en toch weer op pad gegaan, dit keer langs de oever van de Lot, richting Entraygues sur Truyère. Ook deze stad dateert van 1300 en is gelegen op het punt, waar de Lot en de (kleinere) Truyère samenkomen en verder als Lot doorstromen. Van hier uit, werd er al in die tijd, vanaf de maanden November tot April, met kleine bootjes (gabarres genaamd) naar Bordeaux gevaren met handelswaar. In andere perioden van het jaar, stond de rivier te laag en moest er met paard en wagen of te voet de handel gedreven worden.
Jammer dat de zon er niet geheel doorheen komt, het scheelt zo veel in de kleur contrasten, die we hier zien. Maar als je dan dwars door steekt en midden door het land over de kleine, op de kaart als wit getekende weggetjes gaat, kom je langs de paden van de Santiago de Compostella routes, welke al sinds mensenheugenis in gebruik zijn.
Hier loopt dan ook de Grand Randonnée 65, deel uitmakend van de route van de Compostella, door het gebied heen en is ook voorzien van weg wijzers.
Als je dan zo een pelgrim ziet lopen, eenzaam en moederziel alleen(?) moet zo iemand ook een boeiend verhaal met zich meedragen en dat is niet alleen die grote rugzak, waar zijn halve leven in zit.
Onderweg een aantal geweldige plaatjes op ons netvlies, net in een bocht, een juweel van en watermolen, gebouwd in roodbruine gemarmerde steen, nog werkend ook.
De molen, Moulin de Sahen, was weliswaar nu voor ons gesloten, maar de molen gebruikt een horizontaal schoepenrad (stond buiten) en is als meel molen(zagen de zakken meel binnen liggen) in bedrijf.
Weer verder, een weg, die leidt over een rug van de heuvels, met aan weerszijden een geweldig uitzicht over de toppen van de heuvels en de valleien in Le Aveyron. Hier en daar schiet de zon een gaatje in het wolkendek en licht er zomaar een paar stukken van de lappendeken uit!
Op de sokkel van de kruizen, welke op hoeken van onbeduidende weggetjes en paden staan, leggen de pelgrims een ronde kei neer. Dragen hun steentje bij zo te zeggen.
Wij denken dat die kruizen dienen als een soort oud wegwijzer systeem voor de pelgrim tijden zijn voet tocht.
En als je smack in the middle of nowhere een kapelletje (open en toegankelijk voor iedereen) ziet staan, weet je dat dit een rustpunt is voor de reiziger in het algemeen, er gaat ook een rust vanuit, als je er binnen komt.
Buiten staan de Aubrac koeien met hun mooie bruine kleur en quasi make-up om de ogen vredig te grazen.
De koeien die hier buiten staan, zijn bestemd voor de slacht, dus geen melk koeien en hebben dan ook de kalveren bij zich. De natuur heeft zijn beloop hier…..men heeft er dan ook de ruimte voor!
Een mooi gezicht is het, om te zien, hoe de wollige kalveren niet van hun moeders zijde wijken.