Vrijdag 06 okt. 2017.

Veni, vidi, fietsie

Zoals een oud Romeins gezegde uitdrukt en met ons eigen uitleg daaraan, was het vandaag wel eens tijd voor een beetje beweging. We zijn gekomen, we hebben gezien en nu we zijn pleite op de fiets.
Het was erg mooi weer maar met een kil aandoend Noorder windje. Daar kunnen we ons op kleden en eigenlijk viel het allemaal best wel mee. We zijn via Ars en Re naar de andere kant van het eiland gereden om naar La Couarde met zijn piep klein haventje te gaan. Daar lagen de boten allemaal in de zeeklei, dit vanwege het extreem laag water.
Een zij sprongetje gemaakt naar de nu voltooide zeedijk van Le Matray. Ten tijde van de storm Xyntia van februari 2010, was het hele eiland in drie stukken gebroken , origineel, zoals in de vroegere jaren ooit op de kaarten heeft gestaan. De dijk, een project dat ruim 4 jaar in beslag heeft genomen, is dan ook een publiek vriendelijke dijk geworden, compleet met parkeerplaats (voor auto’s en niet voor camping cars!), met voorzieningen om voetgangers toegang te verlenen tot op het strand en zijn “estran”
Daar kunnen de mensen bij laag water hun “pêche à pied” beoefenen.
Buiten de dijk, liggen ook hele percelen met oesterparken en vooral met dit lage water, is men druk doende de zakken met oesters te schudden en te keren. Men rijdt met tractoren en zelfs met bestel auto’s zo het strand op, een bizar gezicht, omdat je weet (en zij hopelijk ook) dat het water nu snel opkomt. Dat deel van oesters dat volgroeid is, wordt opgeladen en meegenomen naar de bedrijfjes om ze te verwateren. De verkoop van oesters laat daarna niet lang op zich wachten.
Fietsend door het (platte) land, dwars door de nu stille zoutpannen waar de roodkleurende plantjes hun kop opsteken en wijngaarden waar te zien is, dat lang nog niet alle druiven zijn geoogst.
De witte druiven hangen er nog steeds aan hun ranken, men is wel hier en daar doende ook deze laatste percelen van hun lading te ontdoen, het heeft met het weer en dus het suiker gehalte van de druif te maken.
Dat alles om er alleen maar die fantastische 2017 witte wijn van te kunnen maken. Pas volgend jaar kunnen we die proeven, want deze 2017 wijn wordt pas in 2018 op fles gezet.
En terwijl je dan zo rond rijdt en de zilte lucht van de zee je omringt, is het niet moeilijk te stoppen bij een klein gebouwtje, het ziet er niet uit, maar het is een “producteur des huites”. Jawel, de plek waar men de oesters verwatert.
Je koopt ze daar per stuk of per dozijn, ook kun je ze er eten (“dégustation” zeggen de Fransen, klinkt al een heel stuk smakelijker dan alleen proevuh), kortom, ga zitten en voor je het weet, heb je een “Plat de la Mer” voor je neus, compleet met oesters, zo uit het water, bulots (gekookte zeeslak, gevangen in het Nauw van Calais) garnalen en wat venusschelpen.
Karafje witte wijn, kopje koffie na afloop, het decor op de achtergrond krijg je er gratis bij.
Een kilometer of 35 later zijn we weer terug op honk, even de paarden af stallen en met vouwstoeltjes naar het strand. Tegen zeven uur was het koffietijd, compleet met borreltje 43 en het wachten op deze zon ondergang kostte dan ook weer geen moeite.