Zaterdag 14 oct. 2017.

Oh la la La Rochelle….

Vandaag weer eentje met een mooie rand! We hadden het al vernomen, dat de eigenares van “ons” oude huis op reis naar de Elzas zou gaan, maar dat ze nu op dit moment niet thuis zou zijn, was ons nog niet bekend. Zelf had ze al tegen haar overburen gezegd, het jammer te vinden, ons niet te kunnen treffen, maar dat was natuurlijk voor we onze verlenging(en) van ons verblijf hier op het eiland hadden doorgegeven.
Groot was dan ook haar verassing toen we haar belden met de mededeling nog steeds op het eiland te zijnen wij maakten direct een afspraak elkaar te zien.
Vandaag , “à l’heure de café”, worden we verwacht. Voor de zekerheid maar even gevraagd, wanneer dat is, in Nederland is koffietijd rond een uur of half elf, hier blijkt dat een uur of twee in de middag te zijn.
We worden met alle egards ontvangen en gek genoeg, voelen we ons direct “thuis” en is het alsof we bij deze aardige dame al jaren over de vloer komen.
De overburen gebeld, die kwamen eveneens op de koffie, leuk te zien, hoe de mensen hier met elkaar omgaan en dat er altijd burenhulp voorhanden is, zeker als je op een Impasse (een doodlopend straatje) woont. O ja, het huis op nummer zoveel met een 300 m2 eromheen is te koop, zo werd ons verteld…….dus als je ambities hebt…..
Later in de middag met een “promenade en voiture” even er uit om een frisse neus te halen. En dat bij het strandje (in de jaren 80 opgespoten door een zeker baggerbedrijf uit Nederland, jawel, het ligt er nog steeds) van Chef de Baie, was het aardig druk.
Mensen uit de La Palice en La Rochelle komen hier even voor paar uur zee en strand, voor hen is het allemaal heel dicht bij en goed bereikbaar. Met een zeewater temperatuur van 19 graden is het wel goed toeven. Het maakt het geheel wel zo, dat je een gevoel hebt dat de zomer hier nooit over gaat.
Weer terug in Nieul, gaat de champagne open en dat, zo we inmiddels wel hebben geleerd, is een soort van bevestiging van waardering voor de ambiance en het samenzijn. Natuurlijk horen daar de diverse zoete dingetjes bij en die had de gastvrouw van haar reis naar de Elzas mee terug gebracht.
Voor je het weet is het al weer donker en hebben we geen erg in de tijd, mevrouw Drouineau vertelt van de tijd, dat ze met haar man een wijngaard voor de cognac had en hoe dat met de teelt en vooral de productie van cognac in zijn werk ging. Heel boeiend en interessant, hoewel wij geen liefhebbers van de cognac zijn. Maar het is leuk te weten, dat ook dit een boeren bedrijf is en ook dat van het weer afhankelijk is.
Zij herinnert zich 1968 (jaar van de studenten opstand in Parijs!)als het slechtste jaar ooit, moet je voorstellen dat dit een 50 jaar geleden is. Toen veranderde de hele oogst zich al snel in azijn, zelfs voordat men de kans had deze op vat te zetten, Gelukkig maar, anders waren ook de vaten als verloren te beschouwen.
Werd wel even bij gezegd, dat later de zoon van Mitterand, de latere president van Frankrijk, deze azijn oogst heeft opgekocht en er diverse andere producten van heeft gemaakt.
Terug naar huis onderweg spookachtige flarden van mist en dat vooral in de marais salant, waar het warme water en de koelere lucht elkaar ontmoeten. De herfst op Île de Ré doet wellicht zijn entree.
Trouwens, dat kun je ook zien aan de verkleuring van het blad in de wijngaarden en het valt ons op, dat zodra de druiven er af zijn gehaald, de bladeren hun groene kleur voor de herfst tinten inruilen.