Donderdag 26 okt. 2017.

Het tij wacht (weer) niet…..

Dat we zo vlak bij zee ons bivak hebben opgeslagen, weet iedereen wel en wij kunnen dat elke dag goed horen. Vooral als het hoogwater is, dan is het geluid van de golven duidelijk aanwezig.
Maar bij laagwater hoor je de golven mogelijk nog meer, omdat ze dan met een donderend geraas stuk lopen op de rand van het estran.
Natuurlijk is het nieuws van de gestrande walvis alom bekend en zijn er toch vele mensen al vroeg op het strand. Wijzelf ook en hebben eerst even de situatie bekeken, voordat we naar de groots aangekondigde “marche des fermiers et producteurs” in Le Bois Plage zijn gegaan. Daar hadden wij echt de wekker voor gezet!
Het tij was nog niet goed, hoewel men wel al groot materieel heeft laten aanrukken om de walvis op te ruimen. De machines stonden stand by op het strand, de nodige Piet Importants er om heen, de Gendarmerie heeft het strand afgegrendeld, als ook de wijk, waar de auto’s met de walvis delen door heen moeten rijden.
Dus eerst maar op naar de al eerder genoemde markt en dat viel een parij tegen, zeg. Als er zo een 10 tafels / kramen stonden waren het er veel. De spullen varieerden van zelfgebreide knuffels tot aan uienplantjes om zelf te poten aan toe, met daar door heen de potten honing, jam en vers gebraden kippen in de volle zon!
Nou gelukkig doen ze dat hier maar eens per jaar, zodat het ziekenhuis hier toch wat van bescheiden afmeting kan blijven. Wij zeiden tegen elkaar, dat dit hier zo mogelijk is, onvoorstelbaar, terwijl de controle diensten hier best wel streng zijn in dat opzicht.
Maar goed, dat was een zeer korte klap, door naar La Flotte, waar dagelijks een middeleeuwse markt gehouden wordt. Dat middeleeuwse is niet letterlijk te nemen, maar de gebouwen en de straatjes met hun keitjes liggen hier al eeuwen, men zegt dat dit ook ten tijde van de Abdij van de Châteliers zo was.
We waren hier ook eerder geweest en volledig gezwicht voor de kwaliteit en keuze bij een traiteur, die hier elke dag van het jaar, met zijn spullen goede zaken doet. Wat die zaak allemaal voor fijne (wij zouden het als liflafjes betitelen) gerechten en salades heeft, daar is het echt moeilijk uit te kiezen. Van eigen gerookte ham tot gerookte zalm, gedrapeerd over een gepocheerd ei op een bed van gekookt artisjokken hart, gecombineerd met paté van Coquilles st Jaques, dan wel Zalm, te veel om op te noemen.
Moet je wel even goed ontbeten hebben eer je daar je boodschappen gaat doen, maar ja, voor die prijs kun je er wel twee keer van eten, dus valt ook dat wel weer mee!
Maar het is een ware smaak kunstenaar, deze traiteur…eigenlijk een oud Frans beroep, een soort van cateraar, die de fijne gerechten op de feesten en banketten bezorgde voor de adel en dergelijke.
Nou moet je hier een nummertje trekken voor je beurt. Alles zeer de (smakelijke) moeite waard!
Terug naar ons bivak, waar het tij inmiddels dusdanig was gezakt, zodat met operatie walvis was begonnen. Hoewel erg ver van ons verwijderd, konden we toch met camera zoom dicht bij komen en hebben een paar foto’s kunnen maken. De wat smeuïger foto’s hebben we maar niet bijgevoegd. We denken wel dat de ploeg om het beest heen, vanochtend wel stevig heeft ontbeten, want van een lunch komt er niet veel meer.
De hele klus duurt een laagwater tij en is eigenlijk (zij het met grof geweld) snel geklaard en is het om een uur vijf gedaan. De zee spoelt het strand wel weer schoon.
Met laagwater wilde ik nog gaan vissen, dus vol goede moed op naar “mijn” stek, om ergens halverwege door een Gendarme te worden aangeroepen en te worden verteld, om dit keer maar aan de andere kant van de baai te gaan vissen! Nou maak je met deze mannen, in hun para boots, kepie op het kort geschoren hoofd en met volle bepakking geen grappen. Je doet maar gewoon wat er gezegd wordt. Dus omlopen en naar een andere stek, die niets opleverde natuurlijk.
Maar gelukkig hebben wij een zeebaars diner voor twee in de vriezer liggen.