Vrijdag 27 okt.2017.

Rondje over het dijksie…..

Met het weer op hangen en wurgen, maar wat een groot verschil met gisteren is het vandaag!
Het scheelt letterlijk een jas. Hoewel gisteren om een uur of vijf, zee mist vanuit het westen (per slot van rekening komt juist daar alle metrologische misère vandaan) ons overviel, is dat frontje niet echt verder getrokken.
Maar het is droog, niet koud en rekening houdend met het beperkt aantal dagen hier op het eiland, dat ons nog rest, even op de fiets gesprongen.
En ook nu weer een on-ontdekt fiets baar paadje gevonden, dat ons door een stil landschap leidt. Midden door tussen de soms verwaarloosde oester kwekerijen en zoutpannen. In het veld en langs de weggetjes, staan er wilde stokrozen in allerlei kleuren, zelfs nu nog zo laat in het jaar, staan de bloemen vol in bloei en hebben nog steeds koppen.
Nu is er overal waar je kijkt, de zee aanwezig en rijdt je in wezen op door de mens veroverde zeebodem. Met al die dijkjes en kweldertjes is het ook een wir war van water standen en hoe men dit ooit allemaal in de hand heeft gehouden is ons een raadsel. Het lijkt of iedereen maar een dotje deed om de waterbeheersing te kunnen regelen. Het zal ooit wel gewerkt hebben, her en der staan er verlaten stenen gebouwtjes, waar ooit iemand zijn brood heeft verdiend.
Je rijdt snel een eind heen en voor je het weet, sta je aan de andere kant van de Fier d’Ars waar je, kijkend over deze baai een totaal ander perspectief hebt op het dorpje van Ars en Ré. En dan te bedenken, dat in vroegere tijden de visserlui en zeelieden, de water wegen goed in het hoofd hadden, omdat je anders of nooit aan wal of nooit op zee zou kunnen komen.
Aan de overkant zien we de zout opslag van de Cooperative des Sauniers de Ré, daar vandaan gaat er per jaar een behoorlijk korreltjes zout naar de handel.
Grote stukken van deze baai vallen dan ook droog, net als de wadden in Nederland.
Die drooggevallen platen leveren weer veel voedsel voor de trekvogels en overwinteraars. Ze zijn er dan ook bij duizenden en in veel soorten. Erg leuk om te zien en het verleidt ons om close up foto’s (proberen) te maken, al is het met wisselend (en bibberend) succes. Hier en daar valt er wel een uitzonderlijk plaatje uit te kiezen en dat geeft wederom inspiratie voor volgende foto sessies.
Zelfs het filmen met de nieuwe foto camera en natuurlijk ook de video camera gaat steeds gemakkelijker, hoewel het nooit van een bioscoop kwaliteit zal zijn.
Op de weg terug nog even bij de oesterkwekerij langs en die bleek open te zijn……en dus om één uur, was een reductie in het oester- en garnaal bestand noodzakelijk.
Bovendien lijkt het dan net of je al een heeeeel stuk gefietst hebt en al een tijd onderweg bent!
Bij terugkeer op onze plek, blijkt dat er weer een 28 kilometer op de teller zijn bij geschreven.
Maar het is wel de manier om van dit landschap en alles wat het te bieden heeft in (letterlijk) volle teugen te genieten.
Aan het eind van de dag, is er nog altijd de maaltijd. Die oesters van vanmiddag, die tellen niet echt mee. De teller qua gevangen vis is op twee blijven steken en laat dat nou net genoeg voor deze equipe zijn.
Dus de kleine camping gaz stel even uit het foudraal, de buiten keuken ingericht en hup, de piepertjes met ui en knoflook, groentjes en kruiden in de oven, vissies in de roomboter en drie kwartier later was het aan tafel.