Woensdag 22 nov. 2017.

Gimel-les-Cascades

Vandaag is het ensoleillé en dat is in de derde week van november wel even een uitzondering, de hemel is strak blauw en in feite is het onrealistisch. Maar goed, met een 15 tot 18 graden is het goed uit te houden en je vraagt je af hoe lang dit nog zal duren.
In ieder geval waren we van plan om er op uit te gaan, pluk de dag! Op naar Gimel alwaar de watervallen (3 stuks, bij elkaar wel 143 m hoog) de attractie van dat dorp is. Ook dat is een toerist trekker in de zomer en laat het terrein van de watervallen nou privé bezit zijn en dus moet er voor toegang betaald worden…….
Maar zover is het nog niet, eerst onderweg en alweer door de gekleurde bossen, waar de bladeren nu echt beginnen te vallen. Op een uitzicht punt bij het dorp Lestards aan de D16, even een koffie stop gemaakt en ook al is het uitzicht niet zo spectaculair als in Auvergne, we hebben de Puy de Dôme op ruim 70 kilometer zien liggen. (dat hebben we later opgemeten)
Onderweg kwamen we een bouwseltje tegen, waarvan we dachten dat het een Romeins aquaduct zou kunnen zijn, dus even de auto gekeerd om dat nog eens goed te bekijken, want dat zou leuk aansluiten bij een eerder verhaal.
Maar wat blijkt, het Romeins aquaduct is eigenlijk een schuilplaats voor de “cantonnier” Dat heeft even een nadere toelichting nodig. Het is een soort van abri, waar de cantonnier zijn gereedschap kon bergen en diende tevens als bescherming van de man bij slecht weer.
De taak van de cantonnier was het onderhoud van de weg, de beide sloten langs die weg, het snoeien van begroeiing en het schoonhouden van de weg. De cantonnier was verantwoordelijk voor zijn “canton” van 12 kilometer weg traject. Laat nu een van de vroegere functies bij de Rijkswaterstaat nu die van “kantonier “ zijn, de wegbeheerder dus, de man die zorgt dat de weg schoon en onderhouden blijft!
Niks nieuws onder de zon dus. Het grappige is, dat er heel veel Franse woorden in onze taal gebruikt worden en ook verbasterd zijn, daar zullen we later nog wel over schrijven.
Het houdt hier niet mee op, even verder een bordje met site gallo –romain op 5 km, dat moeten we ook maar even zien. Dus stuur om en hup, op een klein éénauto breed weggetje omhoog langs de weide velden.
Daar vonden we de La Fanum des Jaillants, de overblijfselen van een ommuurde toren, die als markering van het terrein diende. Als een soort van grens post, stonden zulke bouwwerken om de 1.5 tot 2 kilometer, bijna allemaal op de top van een heuvel. Op een terras van plat granieten stenen was een muur in een rechthoek van 13.75 m lang en 11,60 m breed gebouwd. Daarbinnen een toren van 8 m bij 6 m met zo een typisch Romeins dak. Rondom de toren liep er een hellend dak naar de muur en vormde als het ware een overdekt terras. Die Romeinen hebben wel wat afgeklust!
Op weg terug naar de “normale” weg, viel ons een heel oud stenen kruis op, dat tussen twee nog oudere bomen stond. Niet echt je alledaagse kruis, het viel op door zijn bijna Keltische vorm, dus even stoppen om te kijken!
Geen inscriptie of iets dergelijks, maar met de mos begroeide stenen er om heen, moet dit toch heel wat jaren onaangeroerd er hebben gestaan. De indrukwekkende bomen, als bescherm wachters aan weerszijde van het kruis, zijn grillig in hun groei en zeer waarschijnlijk ook al heel oud, de eenzame grove den staat er heel koninklijk bij, daar konden wij er niet omheen, zonder ook die even op de foto te zetten. Een echte klassieker, vinden wij.
Het dorp Gimel is in de middeleeuwen ontstaan en wonen er nu 700 mensen. In de zomer is het hier ook een drukte, de watervallen zijn echt de enige publiek trekker. Maar gezien de uitgebreide parkeer mogelijkheden, moeten er hier busladingen met mensen komen, die zich aan het vallend water vergapen. Buiten de ruïne van het Chateau La Roche Haute, ooit in privé eigendom, maar in 2004 geschonken aan het gemeente bestuur en het dorp (zal wel te duur van het in bezit houden zijn geweest) Daar in de maand juli, voert men klank en licht spelen op.
Zelfs de kerk klokken zijn echt pre-analoog, er ontbreekt nu nog een digitale klok, dan is men ook hier bij de tijd, hoewel de analoge klok stil stond (wijst wel 2 x per dag de juiste tijd aan!)
De uit de 15e eeuw stammende kerk van Saint Pardoux is wel leuk om even van binnen te zien en zelfs de heilige oude relikwieën zijn er tentoongesteld. Een van die dingen die ons opviel is een kistje dat uit de 12e eeuw komt en is gemaakt met email uit Limoges. Het is gewijd aan Saint Etienne, de eerste martelaar en bevat relikwieën. Van buiten met gegraveerd koper en mooie details hebben we ook dit dingetje (door glas heen) kunnen vastleggen. De gepolitoerde houten preekstoel stamt uit de 17e eeuw, is pas in 1900 ontdekt en in oude glorie hersteld. In de kerk staat een gebeeldhouwde bidstoel uit de tijd van Louis XIII. En dit allemaal in een simpel kerkje, zomaar in een simpel dorpje midden in het platteland van Frankrijk.
Leuk om dit te zien en met de verzichten in het dal is het bezoek aan dit stukje van de Corrèze toch de moeite waard geweest. Het is dat de dagen een stuk korter zijn, anders zouden we nog een stuk verder richting Les Gorges de Dordogne kunnen gaan. Dat is op zich niet erg ver, maar je moet ook weer de hele weg terug. Om half zes begint de schemer zich al snel in duisternis om te zetten. Niet goed om dan in deze heuvels te moeten rijden, dus bewaren we de Gorges voor een andere dag en een andere route tactiek.

We konden in de zon, zonder trui en jas even een koffietje doen, en dat in de tijd van het jaar!
Trouwens, in de middag was het (in de zon geparkeerd) toch wel een beetje warm geworden in de auto, dus even de Airco aangezet!