Donderdag 26-11-2015 Al aan de kust, de Portugese

Dat de zee ons trekt, wisten wij al en omdat de zee op een 75 km vanaf de camping naar de west ligt, besloten dat we gehoor te geven aan de roep van de zee. Maar dat houdt niet in, dat je binnen het uur daar ook staat, de wegen zijn enkelbaans en veel plaatsen hebben een asfalt armoede…dat lijkt er soms op het rijden in Suriname.
De tocht voert je langs eindeloze olijf boom en natuurlijk de alom aanwezige kurk eik plantages. Desalniettemin een anderhalf uur onderweg en stonden we op de Cabo Sardão, een rots klif van wel 80 meter hoog die de west rand van Europa vormt, de golven van de Atlantische Oceaan stoten hier voor het eerst hun teen tegen het continent. Erg indrukwekkend te zien, zelfs met de Noorderwind was het een spektakel. Schitterend helder weer zodat je kilometers ver kon zien.
Onderweg het record bakkie koffie doen verbroken, voor een tweetal espresso’s een zestig eurocent per stuk, deed ons verbazen, later hoorden we van lokale mensen, dat dit hier de normale prijs is.
Maar de zee maakt hongerig, het plan om lunch te doen in een restaurantje, gevonden in de Capitool gids, leidde ons naar Vila Nova de Milfontes. Eerst even bij de vissershaven gekeken, alles lag binnen, maar toch even de echte zeelucht opgesnoven. Door naar het dorp, volg je instinct en de bordjes, om een uur vielen we binnen.
De kaart had natuurlijk weer een reuze keuze en was het kiezen van wat te eten niet erg moeilijk, een Prato de Marisco por Dois Pessoas gekozen. Dit had zelfs een keuze tussen met gevulde krab of gegrilde kreeft….we hadden de kleine kreeft kooien in de vissershaven al op de kant zien staan, dus moest dat wel goed zijn. Het leek wel Deadliest Catch in het klein hier. En wat er toen op tafel kwam, nou daar hebben we maar een foto aan gewaagd, alles even op de (houtskool)gril geweest, van mossel tot oester en van garnaal tot kreeft…een lekkere witte wijn er bij en wie doet je wat.
We hebben er dan ook twee uur over gedaan, deze Prato soldaat te maken, alles even vol smaak en met een schitterend uitzicht op de monding van de Rio Mira, was het toch wel even paradijs.
Op de terug weg via Odemira gereden, wel een beetje om, hebben wij ontdekt, dat de details van de navigatie zowel in Spanje als in Portugal, niet zo goed is als dat het in Frankrijk het geval was. Het resultaat was, dat we in DownTown Odemira, gebouwd tegen een heuvel met nauwe hellende straatjes (eenrichting verkeer!) waar nog net niet de buitenspiegels ingeklapt moeten worden, verstrikt raakten in een labyrint van stegen en straatjes, net wijd genoeg voor paard en wagen. Ook dat kwamen we weer te boven en met zucht van verlichting weer op de normale weg gekomen. Tegen de tijd dat we in de buurt van Ferreira do Alentejo kwamen, was het dus al donker en hier gaat het daglicht uit om half zes…en we moesten nog 18 km over de weg met mazelen.