Vrijdag 17 nov. 2017.

Terug in de tijd.

Vandaag wederom een zonnige dag en om deze niet aan ons voorbij te laten gaan, er op uit, dit keer richting Departement van de Corrèze, hier niet ver vandaan.
Althans op de kaart, met de smallere wegen door het landschap is het qua tijd nog wel een beetje lang. Maar wat is het ook daar verschrikkelijk mooi en dat die kleinere weggetjes je door de oude dorpjes door soms smalle straatjes heen leiden is eigenlijk maar goed ook. Geeft de rust met rijden zodat ook de bestuurder even om zich heen kan kijken.
Met onderweg een paar uitzicht punten over het stuwmeer bij Viam en bij Treignac is op zich de rit er naar toe ook al een goede reden.
Nabij het dorp Saint-Merd-les-Oussines, boven op het (hoge) plateau van Parc de Millevaches, ligt de Gallo – Romeinse ruïne van Cars. Men zegt dat de bouwsels uit het jaar 256 na Chr. Stammen.
Bij wet, is deze locatie pas in 1935 als historisch monument geclassificeerd. Voordien, zo door de tijd heen, heeft de lokale bevolking deze plaats als een soort Gamma voor bouwmaterialen gebruikt. Alle steen is bewerkt en er zit altijd wel een maat tussen, die ergens wel in past……
De eerste opgravingen zijn door ene Marius Vazeilles geleid, de gevonden spullen zijn tentoongesteld in het naar hem genoemd museum.
De Gallo- Romeinse Ruïne bestaat uit een villa en een rouwtempel, die op zich weer uit twee delen bestaat, de rouwtempel zelf en het crematorium.
De tempel is gebouwd met los opgestapelde stenen, afkomstig uit een lokale groeve (die hebben we nog niet kunnen ontdekken) Deze steen werd zonder mortel op elkaar gezet en onderling met metalen “nietjes” verbonden. Deze nietjes van lood werden ter plekke gegoten in de daarvoor uitgehakte gootjes, je kunt er nog zien als je de stenen bekijkt. Ook de hijs gaten (om er een haak in vast te maken) in de grotere stenen kun je nog zien.
Naar wij weten begroeven de Romeinen hun (rijkere) doden niet, vandaar, dat er in de tempel werd gecremeerd. Een sarcofaag met urnen is gevonden, deze is te zien in het Marius Vazeilles museum in het verderop gelegen Meymac.
Hoe bizar is het te lezen dat een zeshoekige doos gebruikt voor crematie, nu als doopvont in de kerk van Barsanges gebruikt wordt. Da’s pas recycling, zou je zeggen!
Sommige stenen zijn voorzien van een architraaf en waren de uiteinden van pilaar of dak drager, ze liggen kris kras door alle stenen heen, net als sommige dak dek platen, dit alles in graniet, sterker kan niet.
Een bijna 200 meter verder het bos in, liggen de fundaties van de villa, niet toevallig vlak bij een stromend beekje. Men had toen al stromend water (via loden pijpen) in het huis, een verwarmd bad en we zagen een enorm stuk steen, dat van onder wel op een stook plaats leek. Llater vonden we uit, dat dit de warmwater ketel was. Er was een grote holte in dit stuk massief graniet uitgehakt. Konden we ook niet bij en hebben nu even de hulp van Google ingeroepen.
En als je de gootjes rondom het huis en het verloop van het bovenstrooms naar het beneden strooms gelegen afwatering punt volgt, besef je dat deze Romeinen wel heel ver met hun waterbouwkunde waren……trouwens hier en daar langs de weg, vinden we bordjes met “aquaduct romain”….gehouwen in rots, 1 manshoog en breed, ooit hun waterleiding door de heuvels.
De dagen zijn kort(er) en in de middag, als de zon wat lager komt te staan, wordt het al weer wat frisser, vooral met een beetje noorden wind.
We zoeken nog steeds naar die grote eenzame Limousin stier in de wei, uitgelicht door het zonlicht zodat zijn roestbruine kleur goed uitkomt.
Wellicht nog een paar foto momentjes onderweg naar “huis”