Zondag 03 dec. 2017.

Collonges-la-Rouge in de Corrèze.

Vanochtend lag de vijver grotendeels dicht met ijs, de eenden en aalscholvers hebben het niet echt voor het uitkiezen. Trouwens, we hebben gemerkt, dat er een symbiose tussen de reigers en de aalscholvers bestaat, de reigers gaan staan, daar waar er op vis wordt gejaagd!
Telkens als de aalscholvers ergens besluiten de vis achterna te zitten, staan de reigers tussen hen en de oever in, allemaal met het idee, dat de vluchtende vis wel eens in de richting van die wachtende reigers zou kunnen komen.
Buiten gekomen is het een beetje mistig en heel hoog in de lucht, horen we de (laatste) kraanvogels naar het zuiden gaan, jammer dat we deze vogels niet kunnen zien. En zo blijkt maar weer, dat het puur geluk geweest is om ze op een van de eerste dagen van ons verblijf gezien te hebben.
Kan best zijn, dat deze troep vogels de vrieskou in Nederlandse of Duitse overwintering gebieden zijn ontvlucht, dus op weg zijn naar Noord Afrika of zo. Het betekent ook, dat het daar in het noorden nog kouder aan het worden is!
Waarschijnlijk is het zo, dat er in wat hoger gelegen gebieden, deze ochtend mist wel veel minder zal zijn (we zitten hier onder aan de heuvel waarop het dorp staat)en het wellicht de moeite waard is om de weg op te gaan. We kunnen de zon zien die zijn best doet een gaatje te prikken…..
Er even tussenuit, dat was wel nodig na al het (gedwongen) binnen zitten en dus besloten we om naar Collonges-la- Rouge te gaan.
Dat dorp ligt net ten zuidoosten van de stad Brive-la-Gaillarde in het departement van de Corrèze.
Het is een oud dorpje, ook al in de middeleeuwen ontstaan en is geheel opgebouwd uit rood natuursteen, dat in de omgeving in groeves voorhanden was (en is, maar nu wordt het uitmijnen ervan gecontroleerd)
Zo te zien, is dit rode zandsteen is gemakkelijk te bewerken, zeker, als je het vergelijkt met een harde steensoort, zoals graniet. Alle huizen en gebouwen zijn in deze rode steen opgetrokken. Vanaf de 16e eeuw, woonden er hier de hogere functionarissen van het graafschap van Turenne, in de 19e eeuw raakt het dorp in verval en dreigen de gebouwen in ruïnes te veranderen.
De filmwereld had echter wel oog voor dit (vervallen) decor en men gebruikte de omgeving voor het maken van historische documentaires.
De toenmalige burgemeester, vatte het idee op, om een klassering te creëren, eentje, die nu “les plus beaux villages de France” ofwel de mooiste dorpen van Frankrijk wordt genoemd.
Elk, zichzelf respecterend dorp, vraagt na het restaureren van hun oude dorpskern zo een dergelijke status aan en na het voldoen aan gestelde eisen, krijgt zo een dorp deze titel dan ook. Zo blijft het erfgoed goed bewaard.
In het dorp staat een kerk uit 1100, gedurende de godsdienst oorlogen in de jaren 1600 is deze met torens en grotere muren versterkt.
De kapel van de boetelingen dateert uit 1583, lag op een van de routes naar Santiago de Compostella en is eveneens in rood zandsteen gebouwd, tot aan het gewelfde plafond aan toe.
De markthal met zijn oude broodoven, waar de dorpelingen hun brood konden laten bakken, alles brengt je in een Anton Pieck achtige sfeer. Zeker als je de vorm van de lei stenen daken bekijkt. Misschien heeft de man hier zijn inspiratie voor de Efteling opgedaan, wie zal het zeggen.
We waren hier al eens in september 2013 geweest en toen liep je er niet echt op je gemak. Teveel publiek. Wat het leuke deze keer is, dat je er nu zonder toeristen (ook al zijn wij er twee van) de foto’s kunt maken, zonder dat er vreemde snoeshanen op staan.
En ja, ook hier de talloze “kunstenaars” ateliertjes met hun “made in PRC” spul, die nu wel gesloten zijn. Ook zijn de diverse terrasjes en eetgelegenheden voor de winter gesloten.
Gelukkig was er wel een klein pizza restaurantje open, waar de kachel brandde en de pizza’s er heerlijk uitzagen (en smaakten)
Terug op de baan, was er nog wel wat zon en daglicht over en besloten we langs de rivier Dordogne nog een stukkie Oostwaarts te gaan. Via Beaulieu-sur-Dordogne even tot aan Brivezac gereden, daar de brug over (ja, aan de rechter kant , dat was in september 2013 “onze” camping La Champagne, daar kregen we de sleutel van de poort en stonden we helemaal alleen op 2 ha grond met walnoot bomen achter ons en de oever van de Dordogne op 20 passen van ons vandaan)
Linksaf de langs een smal weggetje aan de zuidoever van de Dordogne richting Argentat, vreemd, maar daar ligt geen enkele vlok sneeuw, hoogstens een beetje rijp van de vorst in de weides, maar voor de rest had alles nog zijn herfst tooi.
Vanaf Argentat richting Tulle en aansluiting maken op de snelweg richting “thuis”
Bij thuiskomst is de dag al aan het werk om zijn einde voor te bereiden. Het wordt nu gauw donker!