Ré-port no 4

Hallo Allemaal,

Hier is het Île de Ré-port no 4, dit keer is het alweer 24 mei en zijn we al dik in de tweede helft van ons verblijf hier op het nu weer rustige geworden eiland.

Dat is echter de stilte voor de storm, omdat er in de maand juli de toestroom van echte toeristen is te verwachten, ja waar niet in Europa zou je zeggen.
Het is een verademing om weer goed op de fietspaden te kunnen rijden, zonder dat je op de mede weg gebruiker moet letten.

Nog even een opmerking van de mede-redactrice, eigenlijk was het vorig verslag al naar de pers gegaan voordat zij het had kunnen proef lezen:
Napoleon woonde op Île d’Aix van 12 tot 15 juli 1815, kort na de slag bij Waterloo, bracht hij daar zijn laatste dagen in Frankrijk door. Dat verblijf was zeer tijdelijk, want men (de Engelsen) heeft hem, na een poging tot doorbreken van een marine blokkade, via Plymouth naar Saint Helena gebracht….

Bovendien heeft deze mede-redactrice Napoleon Bonaparte als onderwerp voor haar afstudeer werkstuk voor geschiedenis gekozen…….Dus……..

Wel, op 15 mei, met de rust en het mooie weer (staat toch tamelijk veel wind uit de noord!) er op uit richting Les Portes en Ré.
Bij een land tong die de mooie naam “La Patache” heeft, even kijken over de zeearm Pertuis Breton, aan de andere kant van het eiland. En eenmaal op een veerstoep gezeten, kun je de zee letterlijk de baai van Ars en Ré (Fier d’Ars) zien vullen.

Het keilt er van de stroom en kun je het water echt zien stijgen. En natuurlijk ontkomen we er ook na zoveel jaar niet aan weer een baggerschip aan de horizon te zien verschijnen, silhouet en richting duiden er op, dat het geen “normaal” schip is. En ja hoor, komt er een hoppertje van het Departement van Charente Maritime even het kanaal naar de (jacht) haven van Ars en Ré uitbaggeren.

De beroeps instincten zijn dus nog niet vervaagd, zelfs niet na 4+ jaar….Een paar dagen later aan de verre horizon in de Pertuis d’Antioche (onze kant van het eiland) wederom een baggerschip in zicht, ja die dingen blijven je achtervolgen als een soort van syndroom.

Bij La Patache, tussen de zee dennen staat een heuse mast met telefoon en soortgelijke antennes, echter geheel vermomd als een stalen den, compleet met als dennenschors geschilderde mast en bovenin heuse (namaak) takken, alsof het een enorme kunst kerstboom betreft, maar wel eentje die niet opvalt, zo op het eerste gezicht. Heel apart en doordacht dit zo in de omgeving op te laten gaan en dus heel weinig horizon vervuiling veroorzaakt, zo kan het dus ook!

De volgende dag onderweg naar een dorpje Brouage, dat in begin 2018 het predicaat “Un des Plus Beaux Villages de France” heeft gekregen. Oorspronkelijk gesticht in 1555,door de tijd heen uit gebouwd, onder anderen door Kardinaal Richelieu (jawel de man van de 3 Musketiers) was het een belangrijke haven voor de zouthandel…….Echter de zee verzandde de toegang en was het gedaan met scheepvaart en handel.

Nu ligt het fort midden in het moerassige land, omgeven door oester kwekerijen en zout pannen.
Eigenlijk een ommuurde stad (als fort gebouwd en natuurlijk ook hier het ontwerp en uitvoering aan de hand van het ontwerp van Vauban) Wel erg leuk om boven op de oude muren te kunnen lopen en de vergezichten, die de wachtposten van toen hebben gezien, ook in je op te kunnen nemen.

In de citadelle het kruithuis, met dubbele wanden, de smederij waar de kanonnen werden gegoten, natuurlijk de kerk, de heimelijke doorgangen in de muren naar het buiten gelegen bolwerk….

Alles is heel erg goed bewaard gebleven en zeer toegankelijk. Met een beetje fantasie is het niet moeilijk om de sfeer van hoe het geweest moet zijn, te beleven.
Voordat we via de kleine binnen weggetjes daar bij het dorpje belandden, komen we een bord tegen met een aanduiding van een “Reserve Naturelle de Moëze”

Wat let ons, maar even rechts af slaan en zo kom je bij een oude boerderij, midden in een kwelder/ polder landschap, waar een daverende stilte heerst, we waren daar nagenoeg alleen.

Al bij het uitstappen op de parkeer plaats zien we ooievaars nesten compleet met jongen, met een van de ouders op wacht, de buizerd (als het ooit lukt om buiten bereik van de scherpe ooivaars snavel te blijven) wacht zijn kans af op lunch.

Met een paar aangeduide loop paden zwerf je of door het marais salant of door een soort van Slufter landschap. Zwart witte schapen met hun lammetjes lopen voor je uit en ook hier telt weer, dat als er een schaap over de dam is……….

Trouwens, hier hebben we voor het eerst in jaren weer de leeuwerik gehoord…
Observatie hutten met uitkijk op witte en blauwe reigers, roof vogels, nestelende ooievaars en ganzen, alles in perfecte staat van onderhoud zonder ook maar een spoortje van graffiti…..gek dat het ons zo
verwondert.

Inmiddels is het met de zeebaars visserij wel een beetje opgeschoten en zijn de getijden en het weer de eenzame loze visser welgezind. Je weet dat je er wat voor moet doen om aan de rand van de estran te komen en dat is toch gauw een kleine kilometer over het rots plateau en door de kreken heen. Maar wat is het ontzettend mooi om te zien, al dat leven in de kleine stroompjes van poeltjes die leeg lopen in de dieper gelegen delen.

En als je daar aan het eind staat en je met “op hoop van zegen” de lijn te water gooit, is de beloning er, als er met een ruk het (kunst) aas gepakt wordt en de baars het haasje is.
Te klein gaat direct terug, de redelijke maat is een houder en daar hebben we er nu twee van op ijs en wachtend op versterking. We blijven het proberen maar zo langzaam aan heb ik het een beetje door hoe het hier in zijn werk gaat, zo met wanneer, op welke tijd, waar en vooral hoe.

Op onze fiets tochtjes, zien we toch weer veel wilde bloemen, waar we het bestaan niet van kennen en staan dan toch weer verbaasd. Op het ogenblik is er de oogst tijd, van april tot begin juli voor de (beroemde) aardappeltjes van Ile de Ré. Het zijn kleine ronde modellen, vast kokend en zeer gewild. Op de markt vraagt men zonder met de ogen te knipperen er zomaar een negen euro de kilo voor, bij de producteur is dat de helft…….in feite is het een uit zijn krachten gegroeide kriel aardappel, deze grenaille…

Als de oogst machine er over het veld is geweest, mag het publiek de achtergebleven piepertjes uit de grond halen en dat wordt nogal veel door de (oudere) camping gasten benut, immers, het is gratis en voor niets: “Moeten jullie ook niet piepertjes gaan zoeken?”, zo werd ons gevraagd……

Maar zo ondertussen hebben we wel al onze adresjes, anders dan uit de supermarkt, voor groenten en vis gevonden……inderdaad, bij de producteur.

Grappig is het feit, dat men sinds 20 jaar deze piepertjes als Appelation d’Orgine Controle heeft benoemd en dat het net als met de wijn het geval is…..ja, een beetje overdreven, maar ook dat maakt deel uit van de Franse cultuur.

Nog steeds is deze plek om van te houden, zo met de zeelucht en de warme lucht lagen komt ook de zoete geur van de zee dennen mee als mix, soms denk je dat je in een houtzagerij bent….zou je zo in een flesje moeten kunnen doen.

Met nog steeds zonnige groeten vanuit hier,
Trudy en Cor