Vrijdag 28 sept. 2018 Van pointe naar pointe met o

Vrijdag 28 sept. 2018 Van pointe naar pointe met ons 10,000+ stappen plan.

Omdat het vandaag een mooie dag wordt, de lucht helder is en de zee kalm, besloten we een stuk te gaan lopen. Het getijde was goed om het kleine schiereiland met daarop een ruïne van een fort te kunnen bereiken. Je kunt er alleen met laagwater naar toe, normaal staat het pad onder water!

Met een paar goede wandelschoenen, de wandel stokken en een gevulde rugzak gaan we, als een stel “profies” op stap.
Cor had bij de eerste wandeling in Cancale al direct materiaal pech, de zolen van zijn wandel schoenen lieten spontaan los, gelukkig niet ver van de camping daar.

Bij een bezoek aan een lokale schoenmaker in Landéda, bleek dat deze er geen fiducie in had om de zolen weer te lijmen, omdat de lijm de vulling van het binnen schuim zou kunnen aantasten en de zolen vooralsnog los zullen laten.

Dus moesten wij naar Decathlon in Brest om er een paar goede wandel schoenen te halen en na wat geprobeer van enige maten en modellen, is er de keus op een stel van maat 46 gevallen.
Ze lopen uitstekend en daar Cor zelf maat 43/44 draagt, kan hij nu wellicht over water lopen.
We kregen er geen peddels bij cadeau!

Dus op naar l’Île d’Aber, hier net buiten de camping. Klauterend over hobbelige kei paden en soms tegen vrij steile hellingen aan, omhoog naar het “droge” eiland, smalle paadjes recht tussen de heerlijk ruikende brem.

Op onze doorgang over de nu droge zee bodem, zien we heel veel soorten gekleurd graniet en kalksteen, ook resten van schelpen en zelfs delen van krabben, dit alles als een speelbal van het getij.

We zagen een prachtig stuk roze graniet, net even te groot om zomaar mee te tillen, maar het zou prachtig staan in onze tuin, al is het alleen maar om het verhaal dat er achter zit.
Wie weet, in een gekke bui, halen we het wel op en dan maar even sjouwen, ook omdat zo een gelegenheid zich meestal nooit meer voor doet!

Links en rechts van je de hoge brem struiken met hun stekels en als ze dan lager zijn, dan staan er heide struiken en “maquis” een doornige plantensoort, die welhaast ondoordringbaar is.

Maar gelukkig zijn de paden wel (met droog weer) begaanbaar en als je dan links of rechts kijkt, heb je de mooiste uitzichten over zee en steile rotsen.
Foto tijd en momenten, eigenlijk blijf je plaatjes schieten. Het is echter belangrijker om de meeste plaatjes in je hoofd op te slaan en als een dierbare herinnering aan wat je hebt gezien te bewaren.

Vauban zou Vauban niet zijn geweest, ware het niet dat ook hier op het eiland weer een verdedigingsbolwerk aan deze kust gebouwd werd. In 1694 is men er aan begonnen en later werd het steeds meer verbeterd en uitgebreid.

Allemaal om een eventuele invasie van de baai van Morgat te kunnen weerstaan en dus werden er aan de kust op de strategische plaatsen kust batterijen opgesteld.

Het ene kustbatterij kruiste zijn vuur lijn met het andere, zodat het schier onmogelijk was “even” aan land te komen om de boel in te nemen. Dat idee is later door anderen overgenomen en vinden we ook daar tal van bewijs stukken van, echter met heel wat minder fantasie en flair qua bouwkunst!

Maar gelet op het tij, gaan we weer terug naar het vaste land en gaan op weg naar de Pointe de Tréboul, ook genaamd Pointe de Guern. Een in zee uitstekende rotsformatie, die naar later blijkt, tot 83 meter hoog boven water reikt.

Het uitzicht vanaf zo een hoogte, geeft een prachtig panorama langs de kust lijn en de nu zeer verlaten stranden van Poul en van Trez Bellec.
Met laagwater zijn die stranden enorm breed, met hoogwater komt de zee tot aan de voet van het klif en heeft er zelfs grotten in uitgehold….

Vanaf de smalle weg, dicht langs de kust, kom je via de doodlopende weggetjes naar de diverse parkeer plaatsen tot bij zo een kaap en met een beetje geluk, heb je nog toegang tot zo een strand, zij het via berggeit paadjes, maar dan is het hele strand dan ook van en voor jou alleen.

Tenminste, als je het getij in de gaten houdt!

Boven op onze kaap, blijven we (comfortabel) op, als het ware natuurlijk door de rots gevormde banken zitten en genieten in stilte van al het mooie om ons heen.

Als er dan nog een verdwaald slangetje, een dakloze hagedis en een verdwaald vogeltje in onze buurt komt, beschouwen wij dat als een extraatje van Moeder Natuur!

Terug naar ons bivak, nog even afgestopt bij de kalkbranderij tegenover onze camping plek.
In tegenstelling tot wat eerder geschreven is, werd hier geen schelpen kalk gebrand, maar kalk uit heuse kalksteen, dat in lagen tussen het graniet, hier in de directe omgeving voorkomt.

De oven werd in 1862 gebouwd en heeft slechts een kort leven gehad, de oven schoorsteen, eenmaal door een hevige storm geveld, werd nooit meer opnieuw gebouwd en raakte de oven in verval.

Toen nog even door naar het strand van Aber, ook hier net buiten de camping. Dat strand is zo breed, dat men er met zeil wagens op rondrijdt. Een plaat van fijn, hard gepakt zand en daarop geen stukje vuil, wier, steen of zelfs afval te zien!