Maandag 01 Okt. 2018 Beetje cultuur en historie.

Maandag 01 Okt. 2018 Beetje cultuur en historie.

Eigenlijk had het, volgens de weermannen met bakken uit de hemel moeten vallen, maar dat was toch even buiten Moeder Natuur gerekend.

Het is een heldere dag en ideaal om wat fotootjes te schieten van de oude granieten beelden bij de oude kerkjes, die we onderweg op een van onze toertjes hebben gezien.

Omdat we onderweg er met een vaartje voorbij reden, moesten we nog een keer die kant op, maar Sainte Marie de Ménez Hom, een dorp doorsneden door de departementale (hoofd) weg, ligt hier niet ver vandaan.

Direct aan die hoofdweg, staat de kerk met een ommuurde tuin, met daarin de Calvaire en toegankelijk via Port de Triomf.

Het dateert van her jaar 876; het evangelie werd vooral door (Engelse) monniken in Bretagne aan de man (en vrouw) gebracht.
Van buiten met al het granieten beeldhouwwerk is het al imposant, terwijl dit nog slechts een kerkje betreft.

In feite is het zo, dat de kerk in die tijd samen met de edelen en landheren de boel regeerde en het volk (de meeste zijn analfabeten) er onder hield.

De kerk, via Paus Urbanus, had ook een decreet uitgevaardigd, dat je van al je zonden zou worden verlost en alles wordt vergeven, als je maar helpt bij het bouwen van een kerk….nou, dat is eigenlijk nogal corruptief gedrag.

De leenheren en adel gaven geld uit aan de bouw, de man met de pet werd aan het werk gezet en zo kon je als sponsor je plek in de hemel kopen. Dat was het geloof van die tijd….er is nog niet veel veranderd zo vinden wij.

Deze notabelen lieten dan wel even zien, wie de bouw had gesponsord en zo werd er hun beeltenis, dan wel hun naam in steen gebeiteld en ergens, op een goed zichtbare plaats in de gevel of boven de ingang opgenomen in het metsel werk. Van T shirts had men nog niet gehoord…..

Maar al met al hebben wij veel respect voor de werklieden met hun vakmanschap die deze bouwwerken hebben gemaakt.

Veel is er ooit in de Franse Revolutie beschadigd en verdwenen, maar van wat er nu nog staat en met nodige restauratie, is er nog genoeg over om in stilte van te genieten.

Door naar Locronan, eveneens een oude, wat grotere plaats in het Bretonse land. Ooit het centrum van linnen en hennep weverijen, die Europa van zeildoek voorzagen.

We hebben inmiddels uitgeplozen, dat “Loc” de cel van de monnik of ook kluizenaars woonplaats betekent en dat het de schuil/woon plaats van de Bretonse koning Ronan (in het jaar 800 of zo)is geweest…..vandaar Locronan.

Zo zijn er heel veel plaatsen die verwijzen naar de oude Bretonse geschiedenis.

De rijkere mensen van Locronan woonden in met graniet gebouwde huizen, nu zitten er allerlei mensen in, die zichzelf tot kunstenaar hebben benoemd. Het geeft een enorm rommelig effect en doet geen goed aan het middeleeuws karakter van deze plaats.

Over het algemeen is het, die creatieveling, die met waterverf, fotografie en frutsel/knutsel/fröbel werk de minder creatieve toerist verleidt tot het kopen van een “object”

Dit varieert van een heel slechte en bijna kinderlijke imitatie van een werk van van Gogh tot aan het beschilderen van keien.

Jammer van de wirwar aan uithangborden, die verknoeien het anders zo mooie fotootje…trouwens, je moet wel oppassen dat er geen snoeshanen en andere hapsnurkers op je foto komen en dus moet je een goed foto moment echt even afwachten.

Ook hier dus een weelde aan kerkelijke bezittingen, echter qua inrichting en versiering, steekt het wel wat sobertjes af bij wat we eerder wel gezien hebben.

Aan de buiten rand van het dorp, vonden we een klein kapelletje, genaamd Chapelle Bonne Nouvelle, compleet met kruisbeeld en fontein. De oude uitgesleten stenen vloer en stoep getuigen van de vele voetjes die hier al dan niet sloffend en hopend op Goed Nieuws overheen zijn gelopen.