Donderdag 06 Oktober 2016 Boucle de Célé en Le Lot

Donderdag 06 Oktober 2016 Boucle de Célé en Le Lot

Vandaag, als de voorspellingen niet liegen, een redelijk zonnige dag, hoewel vanmorgen de hemel er wel een beetje grijzig uitzag. Niettemin toch maar op weg, het is droog en kan het alleen maar beter worden.
Besloten een lus te rijden met een route die leidt langs de vallei van de Célé. Dat is een zijrivier van Le Lot en voert ook met diepe dalen door het landschap ten westen van de stad Figeac.
Het gebied daar, heet Des Causses du Quercy en bestaat uit een aaneenschakeling van heuvels, uitgesleten rivier beddingen en kloven met falaises, waarvan sommige 200 m hoog zijn. Deze steile kliffen werden in de middeleeuwen al gebruikt om er tactisch geplaatste kastelen en versterkte dorpen (de bastides) te bouwen, zodat men het gebied kon verdedigen en de omgeving kon overheersen. En daar waar maar mogelijk, liggen de landbouw gronden. Vroeger natuurlijk door de (kasteel) leenheer in pacht gegeven aan boeren, die maar moesten zien, hoe ze het letterlijk en figuurlijk konden rooien.
Eerst reden we naar Saint-Sulpice, waar veel van de huizen tegen een rotswand zijn gebouwd, de achtertuin bestaat niet, men loopt vanuit de achterdeur, direct de grot in. Hoe koel moet je het hebben…..goed voor de wijn.
In de omgeving, bij sommige van die steile rotswanden, zagen we ook grote, uitgehakte gaten, met daarin grote houten vaten, waar de wijn in lag te rijpen!
Ook is er maar een half dak nodig en best apart om te zien. We rijden langs de Célé vallei, met zijn steile wanden en in mooie herfst kleuren, gecombineerd met de rijke variatie in de kleuren van de rotsen, is elke bocht een ander plaatje, teveel om te kunnen vastleggen op foto of video.
Over oude stalen bruggetjes, de meeste bestaan uit een constructie van gietijzeren profielen, die aan elkaar geklonken zijn (à la Eifel Toren) met een enkele rijbaan is het een rit van terug in de tijd.
Langs de wegen, die grenzen aan de landbouw gronden, zijn grijs witte muurtjes van los gestapelde keien en stenen gemaakt. Men heeft die stenen bij het ontginnen en bewerken van het land verzameld en daar een soort van hergebruik artikel van gemaakt.
Sommige van die muren zijn al zo oud, dat de mossen en begroeiing de stenen aan elkaar hebben verbonden en zitten de stenen “ muurvast”
Als je dan door de campagne rijd, met hier een vijgenboom (ja ze zijn rijp voor de pluk en dus hup, in de zak) en daar een stel (wal) notenbomen staan, waarvoor de lading rijpe walnoten een last van dreigt te worden, moeten we ook daar even stoppen, om de natuur een handje te helpen.
“Lekker” bezig dus, zou je zeggen. De vijgen worden getransformeerd naar vijgenjam (hebben weckpotten met deksels en inmaak suiker, mochten we bramen tegenkomen, bij ons!) en van de noot ,nou daar zullen we maar een deugd van maken!
Op de terugweg rijden we dan langs de oevers van de Lot, eveneens compleet met oude dorpen met hun bijna Anton Pieck achtige huizen, eveneens uit de middeleeuwen. Overal ademt het de route van de Compostella en moet dit hier in de oudheid, een belangrijk gebied van reizigers geweest zijn.
Eenmaal terug op onze domicilie, was het eigenlijk wachten op wat er gaar gebeuren met het verhaal van de kat. Men zou on zeven uur komen on hem op te halen, mits etc, etc.
En net als we denken dat met dit alles niks meer wordt, komen dan toch de mensen van de organisatie, compleet met transport kooi en (geen fluwelen) handschoenen toch aanzetten, zij het ruim na zevenen. Uiteindelijk ging het allemaal zeer soepel, de kat liet zich zomaar (was wellicht verrast, daar Trudy net eten voor hem stond klaar te maken) in de kooi stoppen.
Er wordt een goed adres voor dit beestje gezocht en we worden via de E mail op de hoogte gehouden en is het eigenlijk niet eens vandaag dierendag. Mar een ding is zeker, hij zal de winter overleven en daar ging het ons om.