Donderdag 13 sept. 2018 Naar Kerlouan en Menehan.
Door: SnowBirds
Blijf op de hoogte en volg Cor en Trudy
13 September 2018 | Frankrijk, Landéda
Donderdag 13 sept. 2018 Naar Kerlouan en Menehan.
De kust hier wordt de Côte des Legendes genoemd en in de Bretonse cultuur, bestaan er tal van sages en legenden, door verteld van generatie op generatie.
Met hun eigen taal en geschiedenis, doorspekt met de spreekwoordelijke koppigheid van de gemiddelde Breton, heeft deze regio in de Franse natie een speciale plaats veroverd.
Kerlouan, op de kaart lijkt het allemaal vreselijk ver weg, maar in wezen liggen de leuke dingen hier een 25 kilometer vandaan en moet je wel over de smallere wegen naar je bestemming zien te komen, het is hier allemaal nogal relaxed.
Trouwens, sinds 1 juli 2018, is de maximale snelheid van 90 km/u op wegen met alleen een verfstreep als scheiding, verlaagd naar maximaal 80 km/u.
De Fransen zijn er niet erg blij mee, de fiscus ongetwijfeld wel, de boetes liegen er niet om en reken maar dat de handhaving in het begin nogal streng zal zijn.
Ook wij moeten op onze (kilometer) tellen passen!
Dus vanmiddag naar de kust, net ten noorden van onze stek. De hele kust hier is een wir war van inhammen en (rots) eilandjes, er staan hier de meeste vuurtorens en bakens van heel Frankrijk.
Dat moet ook wel. Met het tij verschil, de westelijke wind en de stroming is het moeilijk varen, zo langs al die obstakels.
De mensen die langs deze kust wonen, zijn van oudsher met de visserij (vooral op schaaldieren), landbouw (aardappelen, haver en tarwe) bezig en ook met het vergaren van (bruin) zeealg.
De eerste twee activiteiten zijn vanzelfsprekend, de laatste is wat onduidelijker.
Men won (en wint nog steeds) zeealgen, vooral de grotere planten die soms met hele bossen op het strand na hoogwater achterblijven of zelfs vanuit zee “gemaaid” en aan land gebracht worden.
De techniek van het drogen en vervolgens branden werd in de tijd van Louis XIV ontwikkeld, iemand had het idee, dat men de as van de algen bij de fabricage van glas kon gebruiken.
En aan glas, daar had deze koning met al zijn pracht en praal, heel veel behoefte aan.
De fabrieken van Saint Gobain, nog steeds bekend van (drink) glazen, dat waren de leveranciers van glas voor de Zonnekoning en de algen werden gebruikt, tot dat ene Mr. Legrand in 1790 de “industriële soda uitvond.
Op de duinen, werden die algen vroeger eerst gedroogd, daarna werden ze in het veld op een oven langzaam gebrand. Die veldovens vindt je hier overal langs de kust en zijn nu beschermd erfgoed.
Op onze camping ligt er ook een.
De oven is in feite slechts een met rotsen beklede sleuf in de grond van 10 tot 15 m lang, 60 cm breed en 40 cm diep. De ovensleuf was onderverdeeld in secties ter grootte van 50 cm lang blok.
In de sleuf werden de vuren gestookt, laagsgewijze de nu droge algen er op en uiteindelijk ontstaat er dan een brei van alg deeg, die voortdurend met ijzeren staven werd geroerd. Door er telkens een nieuwe laag van algen er op te leggen, koelde de deeg blokken af en werden dan verwijderd. Op die manier had men blokken soda gemaakt!
Met 6 ton natte algen, verkreeg men een ton droge algen en dat leverde uiteindelijk een 200 kg soda op!
Het zal trouwens wel aardig gestonken hebben.
Later in de tijd, heeft men nog meer toepassingen voor de algen gevonden, ze worden gebruikt voor het maken van kunstmest (sinds 1830), jodium (sinds 1837 en tot aan de ontdekking van de penicilline), thans men maakt er zelfs meel van, het zo geheten “alginaat”
En dat zit weer in (brood) gist, manteling van las elektrodes, gebitsprotheses en zelfs in farmaceutische producten. Alleen wordt het nu op een echt industriële manier vergaard en verwerkt.
Meneham is een gehucht, waarvan de vroegere kustbewoners zo met dit soort ambachten in hun bestaan konden voorzien; het was vooral hard werken.
De huizen werden in de beschutting van enorme rots bolder hopen gebouwd en dat geeft een heel aparte sfeer.
Door alweer die Monsieur Vauban, is er tussen twee enorme rotspartijen, een wachtpost gebouwd, om de kust (tegen de Engelsen) te bewaken.
De rotsen, zo lijkt het, hebben allemaal een vorm (voor wie er oog en fantasie voor heeft, eigenlijk, net zoals dat je in de wolken bepaalde vormen kunt zien)
En zo ontstonden de legendes en sagen, bij die vroegere mensen, die ook iets in de rotsen meenden te zien en dat probeerden te verklaren.
De kust hier wordt de Côte des Legendes genoemd en in de Bretonse cultuur, bestaan er tal van sages en legenden, door verteld van generatie op generatie.
Met hun eigen taal en geschiedenis, doorspekt met de spreekwoordelijke koppigheid van de gemiddelde Breton, heeft deze regio in de Franse natie een speciale plaats veroverd.
Kerlouan, op de kaart lijkt het allemaal vreselijk ver weg, maar in wezen liggen de leuke dingen hier een 25 kilometer vandaan en moet je wel over de smallere wegen naar je bestemming zien te komen, het is hier allemaal nogal relaxed.
Trouwens, sinds 1 juli 2018, is de maximale snelheid van 90 km/u op wegen met alleen een verfstreep als scheiding, verlaagd naar maximaal 80 km/u.
De Fransen zijn er niet erg blij mee, de fiscus ongetwijfeld wel, de boetes liegen er niet om en reken maar dat de handhaving in het begin nogal streng zal zijn.
Ook wij moeten op onze (kilometer) tellen passen!
Dus vanmiddag naar de kust, net ten noorden van onze stek. De hele kust hier is een wir war van inhammen en (rots) eilandjes, er staan hier de meeste vuurtorens en bakens van heel Frankrijk.
Dat moet ook wel. Met het tij verschil, de westelijke wind en de stroming is het moeilijk varen, zo langs al die obstakels.
De mensen die langs deze kust wonen, zijn van oudsher met de visserij (vooral op schaaldieren), landbouw (aardappelen, haver en tarwe) bezig en ook met het vergaren van (bruin) zeealg.
De eerste twee activiteiten zijn vanzelfsprekend, de laatste is wat onduidelijker.
Men won (en wint nog steeds) zeealgen, vooral de grotere planten die soms met hele bossen op het strand na hoogwater achterblijven of zelfs vanuit zee “gemaaid” en aan land gebracht worden.
De techniek van het drogen en vervolgens branden werd in de tijd van Louis XIV ontwikkeld, iemand had het idee, dat men de as van de algen bij de fabricage van glas kon gebruiken.
En aan glas, daar had deze koning met al zijn pracht en praal, heel veel behoefte aan.
De fabrieken van Saint Gobain, nog steeds bekend van (drink) glazen, dat waren de leveranciers van glas voor de Zonnekoning en de algen werden gebruikt, tot dat ene Mr. Legrand in 1790 de “industriële soda uitvond.
Op de duinen, werden die algen vroeger eerst gedroogd, daarna werden ze in het veld op een oven langzaam gebrand. Die veldovens vindt je hier overal langs de kust en zijn nu beschermd erfgoed.
Op onze camping ligt er ook een.
De oven is in feite slechts een met rotsen beklede sleuf in de grond van 10 tot 15 m lang, 60 cm breed en 40 cm diep. De ovensleuf was onderverdeeld in secties ter grootte van 50 cm lang blok.
In de sleuf werden de vuren gestookt, laagsgewijze de nu droge algen er op en uiteindelijk ontstaat er dan een brei van alg deeg, die voortdurend met ijzeren staven werd geroerd. Door er telkens een nieuwe laag van algen er op te leggen, koelde de deeg blokken af en werden dan verwijderd. Op die manier had men blokken soda gemaakt!
Met 6 ton natte algen, verkreeg men een ton droge algen en dat leverde uiteindelijk een 200 kg soda op!
Het zal trouwens wel aardig gestonken hebben.
Later in de tijd, heeft men nog meer toepassingen voor de algen gevonden, ze worden gebruikt voor het maken van kunstmest (sinds 1830), jodium (sinds 1837 en tot aan de ontdekking van de penicilline), thans men maakt er zelfs meel van, het zo geheten “alginaat”
En dat zit weer in (brood) gist, manteling van las elektrodes, gebitsprotheses en zelfs in farmaceutische producten. Alleen wordt het nu op een echt industriële manier vergaard en verwerkt.
Meneham is een gehucht, waarvan de vroegere kustbewoners zo met dit soort ambachten in hun bestaan konden voorzien; het was vooral hard werken.
De huizen werden in de beschutting van enorme rots bolder hopen gebouwd en dat geeft een heel aparte sfeer.
Door alweer die Monsieur Vauban, is er tussen twee enorme rotspartijen, een wachtpost gebouwd, om de kust (tegen de Engelsen) te bewaken.
De rotsen, zo lijkt het, hebben allemaal een vorm (voor wie er oog en fantasie voor heeft, eigenlijk, net zoals dat je in de wolken bepaalde vormen kunt zien)
En zo ontstonden de legendes en sagen, bij die vroegere mensen, die ook iets in de rotsen meenden te zien en dat probeerden te verklaren.
-
18 September 2018 - 13:31
Carla En Theo:
Schitterende plek, zo te zien. Wat een ruimte en uitzicht. Prachtig ook de woeste oudheid te zien. Was de krab net zo lekker als zij er uitzag?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
