Ré -port no. 6

Vandaag 18 juni 2018 is het wel een heel bijzondere dag, Elin is nu 4 jaar en dat laat ons even weten dat de tijd ook erg snel gaat. Wat is dat dametje al een grote meid, zo geef je haar de fles en zo loopt madam de hele dag in een Princesse jurk.

Met deze week komt er ook een einde aan onze verbanning (wat een straf is dat) op dit eiland.

In gedachten zijn we al met de voorbereidingen een beetje aan het rommelen en gaan morgen de kleine tent er af halen, ook gezien de meteo is dat een goed moment, de rest van de week geeft het weerbericht goede vooruitzichten en kunnen we voor vertrek het nog even meepakken.

Kunnen we ook even de luifel uitzetten en met het oog op de trip in het najaar, de plaatsing van de luifel in de bovenste rail proberen.

Donderdag 14 juni zaten we in Nieul sur Mer, op de Impasse du Moulin Ragot was er weer een allerhartelijkst welkom en een formidabele middag die tot een uur of half twaalf s’ avonds duurde…. Het geeft maar weer aan dat tijd snel gaat als je leuk hebt met elkaar.
Terug naar het eiland, en eenmaal op het eiland, in het donker en met de regen als moeilijkheid factor, is het rijden geen ding, dat we elke dag zouden doen.
Overdag is het allemaal goed te overzien, maar in de regen nacht heel wat minder, ondanks dat er nagenoeg geen verkeer meer is.

Vrijdag 15 juni wat later in de middag naar de jachthaven van de Port de Minimes bij La Rochelle, daar lag de Brisante lag klaar voor de Tour de Ré.

Die avond, logeerden in La Rochelle bij Theo en Martine Blűm, dat bespaarde ons een enorme vroege rit vanaf het eiland.

En dan op zaterdag 16 juni was het om 06:00 uit de kooi, even ontbijten en naar de haven, schip naar buiten varen, zeilen hijsen en de zee op, want om 08:00 moeten we op de startlijn liggen, samen met nog een stuk of 200 zeilboten, die alle door die denkbeeldige lijn moeten varen.

De lijn wordt gevormd door een grote zwarte opblaasboei en een startboot, ten anker op een 200 m van de boei. Alle boten willen vooraan, dus aan de start lijn is het een beetje dringen. Bovendien wordt een ieder die voor de start tijd over de lijn gaat, direct gediskwalificeerd en kan de rest van de dag de regatta wel vergeten. En als de wind ook nog eens een beetje verkeerd staat, gaan de zeilboten als een grote school haringen, als een stoelendans op zee in de rondte. Wachtend op het aftellen van het start signaal op de VHF radio…..cinq, quatre, trois, deux, TOP, en weg gaan ze.

En daar gaan we richting west op de Pertuis d’Antioche met een waterdiepte van 50 meter….We laveren want de wind is West-Noord-West met 15 knopen tegen, de stroom mee met 2 knopen, ach het levert dan slechts een knoop of 3 op en we moeten voor 13:00uur bij die Phare des Baleines zijn, dat is nog “maar” 20 mijl te gaan, dus de snelheid moet omhoog….
Als we met die 3 knopen blijven zitten, duurt het wel ruim 6 uur voor we er zijn en dat is te laat, het keren van de getijde stroom weerhoudt ons ervan om het eiland te kunnen ronden.

Al met al een heel avontuur en ook al is de zee hier en daar een beetje ruw, als een kurk op het water gaat de Brisante over de golven heen en heeft Trudy dan ook totaal geen last van de deining, ze heeft echt wel een stel zeebenen……ons dekzwabbertje.

Maar wat een geweldige ervaring is het om het eiland vanaf zee te kunnen zien. De dorpen met hun kerk torentjes te kunnen onderscheiden en inderdaad noemt men het niet voor niets l’Ile Blanche, het witte eiland.
Bij de uiterste punt gekomen, moeten we door een nogal ruwe zee, de getijde stroom, de deining en de wind, mengen alle krachten door elkaar en is het dan ook letterlijk alle zeilen bij zetten. Het is dan ook al 13:00 uur, dus zijn we nog op tijd. Nu de wedstrijd boei niet missen of aanraken en ook niet aan bakboord passeren maar aan stuurboord, anders wordt je vooralsnog gediskwalificeerd…….
De jury boot ligt nabij en noteert je start nummer…als confirmatie dat je van de route geen stukje hebt afgesneden.
Ook niet even de motor bijzetten, dat is ook een reden om er uit gegooid te worden…..het is nogal streng dus. Maar daarom is het ook een zeil wedstrijd.

En als je dan door het even wegvallen van de wind verrast wordt, de getijde stroom die je richting boei duwt, een stuurfoutje om het nog een beetje meer gecompliceerd te maken, moet je net voor de boei even rond, terug voor een beter aanloop naar de boei om deze echt mis te kunnen varen…..bij het reglementair passeren.

Uiteindelijk lukt ook dat en komen we in rustiger water op de Pertuis Breton, de noordwest kant van het eiland en zien we de strandjes en gebieden waar we met onze Pêche à Pied de wilde oesters hebben “gevangen”.

En natuurlijk is de wind dan nagenoeg weg, althans niet sterk genoeg de boot een behoorlijke snelheid te kunnen geven en moet het Spinaker zeil bijgezet worden, ook nu weer een hele operatie, die tijdens de vaart uitgevoerd moet worden en is het “ all hands on deck”.

Dan zijn het enige momenten van orders en uitvoeren daarvan, waarbij er veel dingen in een kort moment gedaan moeten worden. Dat is ook zo bij het overstag gaan, even niet goed opletten en je loopt een dikke kans dat je de giek tegen je kanis krijgt………je kunt je aandacht niet laten verslappen.

De kustlijn glijdt aan ons voorbij met ook nu weer vele herkenningspunten, leuk te merken dat inderdaad de kerktoren van Ars en Ré als een baken vanaf zee goed zichtbaar blijft.

Eindelijk om een uur of half zeven zien we de doorgang van de brug naar Île de Ré. Het is zeer indrukwekkend er onder door te varen, zo met al de brugpijlers in een S vormige lijn.

Sinds 30 jaar maakt deze brug de verbinding met het eiland, voordien was het een pont dienst die dat deed. Dat was nog in “onze” tijd toen we daar woonden.
We zitten op het laatste rak van de trip, nog één boei die het einde van de wedstrijd aangeeft. Maar waar ligt dat ding? Ook daar weer naar zoeken tegen de achtergrond van stenen dijken en een woud van masten. Uiteindelijk de boei gevonden en er op af!

En ook die boei moet je reglementair passeren, anders is ook dan het spel uit…de jury is rechtvaardig streng. Bij het passeren krijgen we applaus van de jury. De verstofte scheepstoeter wordt tevoorschijn gehaald en moest even voor het gebruik worden uitgeklopt.

Daarna krijgen nog even een paar mooie beelden van de toegang tot de oude haven van La Rochelle, voordat we richting ponton no 10 gaan om af te meren. Wat een avontuur vandaag!


We hebben niet al onze bezoekjes aan de diverse dingen in de omgeving op het vasteland kunnen maken. We zetten ze maar op de lijst van “dingen nog te doen”

Een van die dingen is het vissen met een zgn. “carelet”, bij ons is het bekend als een totebel. Met een hijs installatie, laat je, uiteraard bij hoog water, een vierkant net op de zee bodem zakken.
Het aas in het midden van het net, lokt de krabben en kleinere vis, na een tijdje haal je het net weer op en schep je de vangst er uit en weer omlaag met dat ding, etc. etc. . Lijkt ons wel leuk te doen.

De volgende keer zullen we ons dan niet snel vervelen, als dat ooit mogelijk zou zijn.

Met de groeten vanuit hier,

Trudy en Cor