Dinsdag 09 okt. 2018 La Roche de Trévezel en La Ro

Dinsdag 09 okt. 2018 La Roche de Trévezel en La Roche Tremblante.

Ook vandaag weer een steengoede dag; een beetje bijtijds de weg op en richting Huelgoat, waar een echte chaos te vinden is………

Voordat we daar zijn, komen we langs een stadje Sizun, alweer een oude plaats met een heel oude kerk.

Maar dat al die kerken en dat er grote kerken in kleine dorpen staan, komt, omdat de kerken vroeger niet alleen een religieuze functie hadden, maar ook sociaal (dorpshuis a.h.w.), politiek en administratief evenals economisch (marktplaats) hun betekenis had.
Kortom, het was het centrum van de gemeenschap.

En dat het ene stadje of dorp een grotere of mooiere kerk dan het andere kon bouwen, getuigde dan van rijkdom en voorspoed……ja, de sponsors deden hun duit(en) in het zakje.

In ieder geval zijn er heel veel van die gebouwen bewaard gebleven en zijn eigenlijk allemaal even mooi en uniek, net als de stadjes en dorpen waarin zij staan.

Zo ook de kerk in Sizun, met een orgel, gebouwd door een Engelse postbode Dallam, het altaar gemaakt in tufsteen en marmer, het geheel van hout gemaakte doopvont uit 1100 en de talloze biechtstoelen…

Dat laatste viel ons wel erg op, er werd wat afgebiecht in die tijd, kennelijk was dat toen erg nodig.

Met versierde balken van muur tot muur, beschilderd houtsnijwerk en ornamenten in de gewelfbogen van het plafond. Dit alles is een lust voor het oog en als dan ook nog eens een klassiek muziekstuk van Chopin uit de (onzichtbare) luidsprekers komt, is de sfeer voor ons gezet!

Door naar Huelgoat, langs de Roche Trévezel met zijn 384 m hoogte.

Je moet je voorstellen dat we door een heuvel landschap rijden, bossen en heidevelden wisselen elkaar af.
Op de heide, waarvan grote delen (nog) in bloei staan, overdekt met bruine varens, loofbomen die aan de herfst beginnen te wennen, giet daar een gulle scheut prachtig zonlicht overheen, en voilà, het feest voor je ogen wordt dan gepresenteerd.

Nabij de rots, smal paadje naar boven, nog ruim 100 meter te gaan en dus toch maar even de stevige wandelschoenen aan en de “batons” tevoorschijn gehaald.
Bleek een goede keuze, want het pad had diverse opstapjes, gevormd door, hoe kan het ook anders, grote, gladde, onregelmatig gevormde stenen.

Met steun in de enkels en de stokken voor het evenwicht, zo hup naar boven toe en eenmaal boven is de beloning niet alleen een drankje, maar ook een vers gebakken croissantje….

Daar boven, wil je eigenlijk nog lang blijven, het wijds uitzicht is prachtig en als je met de rug tegen een door de zon verwarmde rots zit, is het goed toeven.
Gek genoeg zitten we boven op de kam van de heuvel, aan onze achterkant, gaat het nogal steil naar beneden!

Terug naar beneden, is moeilijker dan omhoog, komen we een groepje mannen tegen, die van plan zijn omhoog te gaan. Tijdens ons gesprek, vertellen ze dat ze botanici zijn en op zoek naar kleine varens en dergelijke. Een van hen legt uit, dat er hele kleine korstmos plantjes zijn, die op de graniet groeien.

Onder een vergroting krioelt het op zo een korstmos van bacteriën en andere micro organismen. De witte vlekken op het graniet, daar ziet hij er de laatste paar jaren ook steeds meer van, zijn afgestorven korstmos plantjes.
Ook de wilde champignons in het veld zijn nu minder talrijk dan 10 jaar geleden….een teken dat er toch veel in het klimaat aan het veranderden is.

Eindelijk in Huelgoat, er is gewoon te veel te zien, zo onderweg, de auto achter de Mairie geparkeerd en is het niet ver om richting de chaos te gaan.

Een chaos (hier) is een opeenhoping van vooral ronde keien, ooit neer gelegd door het schuivend ijs tijdens de laatste IJstijd. De Nederlandse hunebed keien zijn slechts grind kiezeltjes in vergelijking met deze enorme biggels!

Er liepen een stel Zweedse studenten rond, die zelfs vertelden, dat er in heel Zweden niet zulke grote bolders aan de oppervlakte in het veld te zien zijn.

En dan de kris-kras wanorde van die stenen, je kunt er onderdoor lopen en zijn er tal van spleten en nauwe doorgangen, waar dan alweer zeldzame varens en mossen in groeien.

Er is een steen van 100 ton, die je kunt bewegen, tenminste, als je er op de juiste plaats je spierkracht het werk laat doen.

Door met je rug tegen de steen, in squat houding je knieën (een beetje zoals je op nummer 100 een nummer 2 doet) zodanig strak zet, kun je de steen een bijna millimeter bewegen en als je het achterelkaar doet, wordt de beweging allengs groter.
De steen wiebelt voelbaar en dat met 100 ton.

Ga er maar aan zitten, maar het lukt wel en dat al sinds mensenheugenis.

Iemand moet dit ooit hebben uitgevonden en dat was natuurlijk de krachtpatser van de stam ofwel de kleinste jager van de grot bewoners, die wist waar hij moest drukken….in ieder geval hebben zij er geen toverdrankje à la Obélix voor hoeven te nemen.
En zo zijn de legendes van Bretagne nog steeds actueel…..