Woensdag 26 sept. 2018 Vandaag 43 en op naar 45.

Woensdag 26 sept. 2018 Vandaag 43 en op naar 45.

De dag was vroeg begonnen met mooi te zijn, hoewel het, op deze datum, voor ons altijd een mooie dag is.
We tekenen er weer een jaar bij onze telling op en zitten nu op het priemgetal jaar van 43!

Met een licht ontbijtje, rekening houdend met de lunch, waren we onderweg naar Camaret-sur-Mer, ook weer een haventje hier op het schiereiland van Crozon.

Een beetje aan de vroege kant, even naar La Pointe de Pen Hir met les Tas de Pois gereden. Ook hier een enorme rots kaap met in de uitloper ervan, een drietal rots pukkels , de Tas de Pois (letterlijk het stapeltje bonen)

Hier staat ook een merk teken met de aanduiding, dat dit km punt 1000 is op de Grande Randonnée 34, dus staan we werkelijk op de helft van deze GR34 wandelroute tussen Mont St Michel en St Nazaire.

De zee kolkt om deze eilandjes heen en is hier de getijde stroming heer en meester van boot en vis.
En als je om je heen kijkt, zie je allemaal baaitjes, stranden en rots inhammen, compleet met grotten.

Maar kijkend op de klok, is het toch tijd om naar de bewoonde wereld te gaan en dus naar Camaret sur Mer.

De oude (vissers) haven van Camaret-sur-Mer is nu een jacht haven, hoewel we bordjes zagen, dat de vissersboten vanaf 18:00 hun vangst aan de kade verkopen…….

Nou, dat duurt ons te lang en na wat rondgekeken te hebben, is de keuze op een restaurantje, aan het begin van de haven pier, met de toepasselijke naam van “Le Langoustier”

Dat was echt niet verkeerd; de menu kaart had een ruim aanbod en onze blik bleef hangen bij het woord “Homard”……..kreeft dus en toch maar even vragen of er eigenlijk wel kreeft is….

Gelukkig was dat het geval en omdat we elkaar hadden beloofd “eens” een keer kreeft te gaan eten, was nu dat “eens” !

De bestelling werd opgenomen en de serveerster staat er op de beide kreeften even te presenteren, voordat de kok er zijn gang mee gaat….dat is dan ook een foto waard, echter moet ik opschieten, anders worden die beesten onrustig, als ze hun eerste verbazing te boven komen.

Na het eveneens voortreffelijk voorgerecht van op hout gerookte zalm en gemarineerde zee brasem, met de toepasselijke witte wijn, werd het tijd voor het “piece de résistance”

De beide borden met de inmiddels gekookte en gegrilde kreeft, voorzien van groente garnering en een estragon en pompoen saus, kwamen bij ons op tafel aan, ook dit keer weer een foto waard!

Dat was toch nog een hele klus, om zonder te knoeien en te spatten, het heerlijke kreeften vlees van zijn schaal te scheiden, we hadden elk dan ook maar een groot tafel servet onder de kin gedaan. Scheelt in de kosten van de stomerij………..ha, ha, ha.

Uiteindelijk moeten er toch de tien geboden aan te pas komen en eigenlijk, smaakt dit fingerfood uit het vuistje, beter dan van de vork…..
Maar je moet het ook niet te vaak eten, anders kun je er zo een baantje bij gaan zoeken.

Camaret-sur-Mer was ooit een belangrijke haven in de verdediging van Brest, dus ook hier weer de aanwezigheid van de ons inmiddels bekende bouwmeester Vauban.

Sinds 2009 staat de Tour de Vauban op de lijst van Unesco’s wereld erfgoed en wordt dus zeer beschermd.
De bouw begon in 1689 en duurde 7 jaar, voordat het fundament en de 18 meter hoge toren klaar waren. Maar dan had je nogal wat, gezien het aantal kanonnen en mortieren die zomaar een 30 kilo wegende bal konden schieten.

Of het ooit echt heeft gefunctioneerd weten we niet, wel dat het de dreigende invasie van Engelse (en Hollandse) schepen, moest ontmoedigen.

Heel bizar is het gebruik van baksteen als buiten mantel, je zou eerder het graniet van Bretagne verwachten, maar die baksteen geeft wel een mooie rode kleur aan het gebouw.

Bij de toren van Vauban komt er een gezelschap van Franse wandelaars, compleet met rugzak, stevige stappers en wandelstokken aan en maken een groepsfoto, waarbij de fotograaf niet op het beeld komt, dus ”monsieur, s’il vous plait, est-ce- que vous pouvez……”

Natuurlijk even de fotograaf uitgehangen en met veel plezier de nodige foto’s genomen, we werden dus heel hartelijk bedankt voor deze hulp en met een “au revoir” ieder weer zijn weg vervolgend.

In de haven, bij de oude scheeps (dwars) helling liggen de resten van wat eens een stel trotse vissersboten moeten zijn geweest. In verschillende stadia van natuurlijke ontbinding liggen de scheepsrompen als een stel walvissen op het droge en dan te bedenken, dat er ooit mensen hun brood aan boord van die schepen hebben verdiend.

Nog steeds inspirerend voor fotograaf maar ook voor de amateur tekenaar……
Op de pier staat een kerkje uit 1647, de kapel van de Notre Dame de Rocamadour, van binnen erg eenvoudig en summier versierd.

Waarschijnlijk heeft de kerk heel veel geleden tijdens de diverse woelige tijden rondom Brest. De toren spits is a.h.w. afgebroken maar nooit meer herbouwd. later lezen wij, dat de spits al in 1694 is afgebroken, dit door een kanonskogel, afgevuurd door een Engels schip tijdens de zeeslag van Trez Roaz.
De legende verteld, dat de Notre Dame de Rocamadour, de kogel terug heeft gekaatst en zo het schip tot zinken heeft gebracht.

Terug naar ons basis kamp en zittend in de late middag zon de dag de revue laten passeren.

Bij de koffie, samen met heel toepasselijk en gelijk genummerd borreltje, komen we beiden tot de conclusie, dat we deze traditie maar lang in ere willen en mogen houden!