Zondag 30 sept. 2018 In de boot genomen?

Zondag 30 sept. 2018 In de boot genomen?

Hier ter plaatse, loopt het toeristen seizoen ten einde, de meeste campings sluiten hun poorten en de grotere evenementen zijn reeds achter de rug, kortom, de winterslaap gaat beginnen.

Maar vandaag was het (als de weersomstandigheden het toelaten) de laatste dag van de boot tochtjes langs de kust en hebben we de gelegenheid te baat genomen om met zo een tocht mee te gaan.

Het is een mix van het varen naar de grotten hier aan de kust en de tocht langs de steile kliffen nabij het haventje van Morgat, dat vroeger voor de vissers op sardine van belang was.

Met het teruglopen van de vangsten, raakte de haven in verval, echter zag er de familie Peugeot (jawel, die van de auto) er brood in en maakte deze plaats tot een mondaine badplaats door er rond 1900 een paar hotels te bouwen.
De vergane glorie van deze hotels is er nog terug te vinden, hoewel er nu ook een paar particuliere huisjes van een 7 miljoen Euro op de hoge kliffen staan.
Helaas komen we er een paar Euries aan te kort om mee te doen met deze jet setters.

Om 12:00 konden we in de boot, met de zon aan de hemel, is het licht goed, de zee zeer kalm en dus waren we niet de enigen, die er hetzelfde idee over hadden.

Je begrijpt het niet, maar baby’s, heel kleine ukkies en ja, ook de alom aanwezige (schoot) hondjes moeten mee aan boord, het is allemaal toegestaan, als het maar oplevert.

Enfin, de boot niet echt vol, sommige mensen met tegenzin zo te zien, dan ook maar mee, onderweg naar de grot, die afhankelijk van het getij, bevaarbaar is.

Het zeewater en de reactie van de rots, geeft een palet van kleur aan die steen.

De doodlopende grot huisvest geen vleermuizen maar duiven, die er allemaal hun nest hebben gevonden en kennelijk van een hartige hap houden. Vreemd om dat te zien, je verwacht dat toch niet.

Dat was dus een rondje van 36 en daarna op naar de Île Vièrge, een rots uitloper vanuit de ook daar steile klif.

Gelukkig zaten we aan stuurboord en op bij het opstappen, waren we als een van de eersten aan boord, zodat we een goede plek (foto’s!) hadden.

Op weg naar en langs de oever, was er echt vrije ruimte om foto’s zonder vreemde hoofden of schimmen te kunnen maken.

Een video was uit den bozen, de “Guide Marin” een praatgrage matroos, die alles van commentaar voorzag, was op geen enkel moment stil, wellicht ooit als kind ingeënt met een grammofoon naald.
Het hield niet op.

Maar de oever en de verschillende strandjes waren echt wel heel mooi en vooral de combinatie van het soms turquoise zeewater, het grijs van de rots en het groen van de dennenbomen, maakte het schilderij compleet.

Langs de rotsen van Kador(stoel in het Bretons) net buiten de jacht haven van Morgat richting cap de la Chêvre.

Ook laat zo een kust een stukje van het ontstaan van het land zien; zoals de lagen in de kalkrotsen en de verschillende richtingen, waarin deze zijn opgeduwd, moet het wel met een enorm geweld zijn gebeurd.

De erosie door water en wind doet de rest, daardoor zie je soms de meest vreemde vormen in die rots, waarvan je denkt, dat het door iemand gemaakt moet zijn.

Nou ligt er bij het Île Vièrge een strandje, dat met goed fatsoen alleen vanaf het water te bereiken (kano, zeilboot en zelfs stand up paddling) is en dan nog bij goed weer en tij.

Moet je je voorstellen dat de rots wanden er 80 meter bovenuit steken en laat daar nu net het GR34 wandel pad langs lopen.

Dan zie je dus, dat er mensen (en zeker niet de jongsten!) zijn, die met korte broek, op sandaal dan wel jap flaps, op hun kont en met handen en voeten remmend, een nagenoeg verticaal pad afdalen, alleen maar om op dat strand te geraken……

Dan kun je tenminste zeggen dat je er geweest bent en dat je ook dat gelukt is!

Dan moeten ze ook weer terug naar boven en het tij wacht niet!
Zal in de volle zomer wel wat werk geven voor de pompiers en de andere hulpdiensten.

Maar al met al, bij het wegvaren van het strandje, werd er al heel snel richting Morgat gekoerst en ook de snelheid was hoger dan met de heen tocht…..het was al tegen een uur en ja, om 12 uur is het tijd voor het dejeuner…en het was duidelijk de laatste rit van het seizoen!

Wat ons betreft kon het nog wel wat langer duren, maar we zijn met varen eigenlijk wel een beetje verwend.