Zondag 07 okt.2018 De dag doet zijn naam eer aan!

Zondag 07 okt.2018 De dag doet zijn naam eer aan!

Inderdaad, de ochtend baadt zich in het zonlicht en het lijkt alsof de slechte dag van gisteren nooit gebeurd is.
Wat een uitersten kun je hier in Bretagne verwachten.

Een Fransman die we op de Ménez Hom spraken, vertelde ons, dat er ten zuiden van hier, niet ver bij ons vandaan, maar zo op de hoogte van Lorient, de temperatuur wel 4 graden hoger kan zijn dan hier net onder Brest.

Vanmiddag er even op uit om naar de kust te gaan en om te kijken bij La Pointe de Lostmarc’h, hetgeen een moeilijke opgave was, omdat de parkeer plaats ver van de kliffen en verlaten stranden lag en dat de paden er nogal nat en glibberig uitzagen
.
Dus als alternatief maar naar de Pointe de Penn Hir, inderdaad, die van de boontjes, maar nu met meer tijd om eens rond te kijken. In het Bretons betekent Penn “Uiteinde” en Hir “Lang”

Toen we hier voor het eerst waren, hadden we een afspraak met een paar “homards”

Vandaag was dat niet het geval, we hebben erg ver kunnen kijken, het zicht was zo helder, dat we de op 27 kilometer afstand de Pointe du Raz en zijn vuurtoren(s), als ook Île de Sein konden zien.

Dat ons fotocameraatje het goed doet is zeker, de zoom functie werkt als een dijk en is zelfs beter dan die van de verrekijker!
Direct bij het uitstappen, zien we een tweetal antieke zeilschepen in de Baai van Penn Hir liggen.

Half getuigd, het zal wel déjeuner tijd zijn aan boord, zo liggend tegen een achtergrond van hoge rotsen, ja, dat smeekt om een foto!

Op de Penn Hir staat een museum over WW2, deels gewijd aan de Franse Marine National; een eregalerij van scheepsankers van beroemde Franse slagschepen staat hier opgesteld.
Ook zijn hier de oude verdedigingswerken van Mr. Vauban door “bepaalde krakers” zodanig verbouwd, zodat die hun antieke karakter compleet hebben verloren.

Maar we laten ons toch meer inspireren door de kleuren van de rots en het zeewater, dat in feite een rustgevende invloed op de mens heeft. De vormen in de rots zijn grillig, net als de gelaagdheid en soms denk je dat iemand de boel netjes heeft gestapeld.

Eiland met gat, verticale en horizontale rotslagen door elkaar heen.

Soms zie je ook hier weer figuren in die rots, als een soort van samenspel van licht, schaduw en je eigen fantasie. We gaan van de ene rotspartij naar de andere.

Nabij Camaret-sur-Mer is er veld met de zgn., “alignement de Lagatjar” Niet zo spectaculair, als bij Carnac, bestaat het uit 142 naar zee gerichte grote stenen en menhirs.

Sinds 1893 staan deze stenen onder bescherming van de Staat en zo uit het informatie tableau blijkt, stonden er hier ooit een duizendtal stenen.
In de jaren 1700 zijn deze door de plaatselijke bouwnijverheid verwerkt tot een wat beter hanteerbaar formaat en werden er huizen (de “manoirs” van de rijkere families) mee gebouwd.

De stenen die niet overeind stonden zijn in 1928 weer op hun plaats gezet en staan weer op hun oorspronkelijke lijn en richting.
Volgens de wetenschappers heeft deze opstelling van de stenen geen godsdienstige betekenis maar verwijst deze naar het sterrenstelsel van de Pleiaden.

Hoewel je geen spoor van enig gebruik van gereedschap op de stenen kunt zien, vinden wij, dat er te veel klein grut aan stenen bij staan en dat deze allemaal brokkelig en hoekig zijn.

Je zou verwachten, dat bij stenen die versleept zijn, er aan een kant een glad afgesleten vlak moet zijn en dat er een echte menhir punt aan zou zitten, ook al vindt je grote stenen in de nabijheid van het veld.

Dus hebben wij er onze bedenkingen betreffende de echtheid er van, een beetje het zelfde gevoel als bij de vuistbijlen van Tjerk Vermaning, die had de kluit ook goed beduveld.